Κι εσείς, ακριβοί μου σύντροφοι,

σε κείνο το ασφυχτικό κελί των μελλοθανάτων,

ένα μήνα ζήσαμε κουλουριασμένοι, για να χωράμε,

και κάθε φορά που παίρναν κάποιον, για να μη μας λείπει

δεν απλώναμε το κορμί μας. Μέχρι που μείναμε

εγώ

κι εσύ,

τελευταίε σύντροφε,

κουβαριασμένοι σε δυο γωνιές του άδειου κελιού,

με την πελώρια αίσθηση γύρω μας

ότι υπάρχουν ακόμα

όλοι.

Έσεις, που ζήσατε και πεθάνατε ταπεινά,

μα εγώ,

παίζοντας γροθιές με την ανωνυμία

και τους νεκροθάφτες

σας άρπαξα

και σας έθαψα, εδώ, μέσα στα κόκκαλα μου,

για να μπορώ να ταξιδεύω τώρα στο διάστημα

πικρός και σιωπηλός

κι ολόδροσος

σαν ένα χωριάτικο κοιμητήρι που διασχίζει το χρόνο.