Αλήθεια, πού ζήσαμε, γιατί συχνά ξαναγυρίζουμε άξαφνα,
και τότε ένα πρόσωπο άγνωστο στο δρόμο ή στο βάθος μιας
κάμαρας (που είναι κιόλας κλειδωμένη), στέκεται τόσο αβέβαια,
που το αναγνωρίζεις αμέσως
αφού και το σπίτι μας δεν ήτανε ποτέ χτισμένο,
μα έτοιμο να ξεκινήσει με τον πρώτο περαστικό
κι οι αληθινοί μας πόνοι κλαίνε αλλού
και μόνο μας στέλνουν ένα κλονισμένο βήμα,
ή ένα κυπαρίσσι, ξαφνικά, καθώς περνάμε όπως
η λύρα, που πονετική το βράδυ στο χέρι του τυφλού
ακουμπάει ένα τραγούδι.

Όμως οι ονειροπόλοι περίμεναν στο βάθος κι η αιώνια
αναμονή τους, σχεδόν ορατή, τους σήκωνε κι από τον ένα κόσμο
πήγαιναν στον άλλον με τα παλιά τους, φθαρμένα πανωφόρια,
ώσπου όταν βράδιασε (κι ένα βράδυ είναι πολύ) έγειραν στο κιγκλίδωμα.
Ήμουνα ξανά μονάχος, κι αχ, ήτανε πολλά στον ουρανό τ’ αστέρια,
και δεν ήθελα Θεέ μου να πεθάνω....