Πες μου πως μπορείς φεύγω να μου πεις
Δίχως να πονάς, δίχως να μιλάς
Κάθε μας στιγμή, κάθε μας φιλί
Πες μου πως μπορείς έτσι να ξεχνάς
Ζήσαμε μαζί μια μικρή ζωή
Που χωρίς ψυχή την πετάς μακριά
Πες μου πως μπορείς να μην μ’ αγαπάς
Πες μου πως μπορείς, πες μου πως μπορείς

Πες μου αν μπορείς σ’ άλλην αγκαλιά
Να ‘βρεις τα φιλιά που `χουν πια χαθεί
Πες μου αν μπορείς σ’ άλλης την καρδιά
Να βρεις τη φωτιά που `χα στην καρδιά
Κι αν μπορείς να λες, μα χωρίς να κλαις
Πως εσύ δε φταις που `σβησε το χτες
Πες μου αν μπορείς να μη μ’ αγαπάς
Πες μου αν μπορείς, πες μου αν μπορείς

Στάσου μια στιγμή, κάτι να σου πω
Τώρα που για μας τέλειωσ’ η γιορτή
Ήμουν σαν τη γη, ήσουν η βροχή
Ήμουν το νερό κι ήσουν η πηγή
Μου `δωσες το φως, μου χάρισες πνοή
Κι αν εσύ χαθείς, σβήνει κι η ζωή
Πες μου πώς μπορείς να μη μ’ αγαπάς
Πες μου πώς μπορείς, πες μου πώς μπορείς

Από μακρινά, μέρη ξωτικά
Χίλιους θησαυρούς και χρυσά φλουριά
άπιαστα πουλιά με χρυσά φτερά θα `βρω
και θα `ρθω να σου τα χαρίσω
Για να μ’ αγαπάς όσο σ’ αγαπώ
Να μην πας μακριά, να μη φύγεις πια
Πες μου αν μπορείς να μη μ’ αγαπάς
Πες μου πώς μπορείς, πες μου πώς μπορείς