Με του Βάκχου τα νταούλια μπαίνω μέσα στο χορό
και η μάνα μου η Πούλια τ’ άστρα ρίχνει στο σωρό.
Κι ανάβω το καντήλι, ρίχνω λάδι στη φωτιά
και το άσπρο μου μαντήλι μοιάζει θάλασσα πλατιά,
δυο φτερά ποιος θα μου στείλει να πετάξω μακριά.

Χόρεψα της φωτιάς χορό στα βήματα σου
κι έγινε ο ρυθμός σφυγμός στο αίμα μου.
Έμαθα να πετάω ψηλά με τα φτερά σου
χόρεψα σαν θεός γυμνός στη φωτιά.

Με βιολιά και με κλαρίνα και ρυθμούς προγονικούς
στης καρδιάς σου τον πυρήνα κύκλους κάνω τραγικούς.
Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω σε μιαν άγονη γραμμή
μα δεκάρα πια δε δίνω για τα πρέπει και τα μη,
άλλη μια στροφή θα γίνω ένα διάφανο κορμί.

Χόρεψα της φωτιάς χορό στα βήματα σου
κι έγινε ο ρυθμός σφυγμός στο αίμα μου.
Έμαθα να πετάω ψηλά με τα φτερά σου
χόρεψα σαν θεός γυμνός στη φωτιά.

Το χωνί με καταπίνει και με πάει στα βαθιά
κι η ψυχή μου μες στη δίνη πάθη έχει αρμαθιά.
Πέφτω μέσα στο καμίνι, στα φιλιά σου να πνιγώ
έλα φέρε το μαντήλι στον αφρό να ξαναβγώ,
το μυστήριο ποιος λύνει της αγάπης τον καημό.

Χόρεψα της φωτιάς χορό στα βήματα σου
κι έγινε ο ρυθμός σφυγμός στο αίμα μου.
Έμαθα να πετάω ψηλά με τα φτερά σου
χόρεψα σαν θεός γυμνός στη φωτιά.