Ἦλθες, Μάρτιε, ἦλθες, λοιπὸν,
Κ’ ἐπρασίνισαν πάλιν οἱ κάμποι,
Καὶ τὸ βλέμμα τοῦ Ἔαρος λάμπει,
λάμπ’ εἰς ὅλην τὴν γῆν χαρωπόν.

Ἦλθες, Μάρτιε, κ’ ἦλθαν μαζῆ
Αὖραι, ῥόδα, φωναὶ ἀηδόνος,
Κ’ ἡ ταφεῖσα εἰς πλάκα χιόνος
Φύσις θάλλει ἐκ νέου καὶ ζῇ.

Ὦ στιγμαὶ ταραχῆς τρομερᾶς
Ὅτ’ ἐν μέσῳ βροντῶν καὶ στροβίλων
Ἐπιπίπτουν σφοδρῶς κατ’ ἀλλήλων
Εὖρος, Ζέφυρος, Νότος, Βοῤῥᾶς!

Ὅλα ἔμειναν τώρα βωβὰ,
Μόνη δὲ ἡ γλυκεῖα γαλήνη
Τῆς θαλάσσης τὸ κῦμ’ ἁπαλύνει,
Ὅπου νήσσα λευκὴ κολυμβᾷ.

Παντοῦ χλόη, παντοῦ ἀφειδῶς
Ἄνθ’ ἡ φύσις προχέει ποικίλα,
Παντοῦ ψάλλ’ ἡ καλὴ Φιλομήλα,
Τῶν δασῶν ὁ μικρὸς ἀοιδός.


Τὸ ἐράσμιον κάλλος ὑμνῶν
Τὶ γλυκὰ, τρυφερὰ λαρυγγίζει
Πρὸς τὸ ῥόδον `ποῦ αὖρα λυγίζει
Καὶ ἐρύθημα βάφει σεμνόν!

Παρομοίως λευκὴ Ναϊὰς
Εἰς ἐγκώμια νέου Σατύρου
Φλεγομένας αἰσθάνεται γύρου
Τὰς ὡραίας αὐτῆς παρειάς.

Πόσαι, πόσαι ὡραῖαι σκηναὶ
Τὴν ψυχὴν συγκινοῦν καὶ φαιδρύνουν!
Καὶ ὴ Πρόκνη! ὢ πῶς μὲ ἡδύνουν
Αἱ μικραί της, κομψαί της φωναί!

Τῆς ἀνοίξεως ἄγγελε, τί,
Τι ψελλίζει τὸ λάλον σου στόμα;
Τι παράπονα ἔχεις ἀκόμα,
Σκληρὰ μήτηρ, σκληρὰ γαμετή;

Ποῦ νὰ στρέψω τὸ βλέμμα μου, ποῦ,
Καὶ τερπναὶ νὰ μὴν ἦναι εἰκόνες;
Ἀλλὰ παύω καὶ σεῖς ἀηδόνες
Κελαδεῖτε αὐτὰς τοῦ λοιποῦ.

Τῆς Ἑλλάδος γλαυκὲ οὐρανέ,
Ποταμοὶ καὶ βουνὰ καὶ κοιλάδες,
Λίμναι λεῖαι, τερπναὶ πρασινάδες,
Καὶ Ζεφύρων πνοαὶ σιγαναί!


Εἶμ’ ἑξήκοντα ἥδη ἐτῶν,
Ἀλλὰ ὅταν εἰς σᾶς ἀτενίσω,
Ἐπεθύμουν ἀκόμα νὰ ζήσω
Ἔτη ἄλλα δὶς, τρὶς ἑκατόν!

Ἦλθες, Μάρτιε, ἦλθες λοιπὸν
Κ’ ἐπρασίνισαν πάλιν οἱ κάμποι,
Καὶ τὸ βλέμμα τοῦ Ἔαρος λάμπει
Λάμπ’ εἰς ὅλην τὴν γῆν χαρωπόν.
←