Του πελάγου τ’ αφριά άφοβα σκίζει
Και την πατρίδα λησμονεί για χρόνια
Στους θησαυρούς εκείνους πού νομίζει
Την ευτυχία! Κι άλλος ερμιές και χιόνια
Με κίνδυνο, για δόξα τριγυρίζει.
Άλλος ποθεί να ιδεί παιδιά κι αγγόνια
Άλλος ζωή παλύχρονη πασχίζει
Ν’ απολάψει: ένας άλλος την αιώνια.
Ό νούς αλλού τού καθενoύ ζητώντας
Γλυκιά καρδιά! Εγώ ορέγομαι με ζήλο
Της γης μιαν αγκωνή που κάθε ξύλο
Και κάθε πέτρα και δεντρό θωρώντας
Ταράζομαι από αγάπη. Κάποιος λίγο
Θα σ’ αγαπήσει αν απ’ τον κόσμο φύγω;