Ἄχ, δὲν μποροῦν νὰ μὴ κτυποῦν τὰ στήθη τ’ ἁγιασμένα,
γιὰ κείνους ὅπου ἔχουνε τὰ μάτια βουρκωμένα·
τὸ προσκεφάλι τῆς ζωῆς, τὸ ἅγιο, τὸ κρινᾶτο,
ὁποῦ παιδάκι ὁ Χριστὸς μιὰ μέρ’ ἀπεκοιμᾶτο,
εἶναι γεμᾶτο ἔλεος, γεμᾶτο καλωσύνη
καὶ δὲν ἀφήνει δυστυχῆ στὸν κόσμο, δὲν ἀφήνει!
Στὴ σκέπη Σου τὴν ἄπειρη, στὴ σκέπη τὴ μεγάλη,
ποῦ τόσαις ἔβαλε ζωαὶς κι’ ἀκόμα θενὰ βάλῃ,
ποῦ στὴ σκιά Της οὐρανὸς καὶ γῆ καὶ κῦμα μπαίνει,
καὶ γιὰ νὰ σὼσῃ δυστυχῆ στὸν ᾅδη κατεβαίνει,
μέσα σ’ ἐκείνη μ’ ἔβαλες, μέσα σ’ αὐτὴ κ’ ἐμένα·
χίλιαις φοραῖς Σ’ εὐχαριστῶ, χίλιαις φοραίς Παρθένα!