Σὰν σήμερα γεννήθηκες· ὡσὰν αὐτὴ τὴν ὥρα
ἔλαμψε γῆ καὶ οὐρανός, ἀστράφτανε οἱ δρόμοι
κ’ ἐμύρωσε ἡ γειρονιά, κ’ ἐμύρωσ’ ὅλ’ ἡ χώρα
κ’ ἐκηλαϊδοῦσαν τὰ πουλιὰ γλυκύτερα ἀκόμη.
Ὅλα μυρίζουν, λάμπουνε κι’ ἀστράφτουν σὰν τὸν ἥλιο,
ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ σὰν ἔρχετ’ ἐδῶ κάτω·
κ’ ἦτον χαμόγελο Θεοῦ, ἡ γέννησίς σου, Μίλιο.
Σὰν κρίνο ἦλθες Γαβριήλ, ὁλόχαρο, γροσᾶτο...
Εὐλογημένη κ’ ἡ στιγμὴ κ’ ἡ ὥρα καὶ η μέρα,
ποὖλθες σὰν ἄστρο μυστικό, γλυκύστομο πουλί μου,
π’ ἀκόμη ἄλλη μιὰ φορὰ μὲ ἔκαμες πατέρα,
καὶ ἀδελφάκι χάρισες στ’ ἀδέλφι σου, παιδί μου!
Ἦτον μονάχο· τώρα δυὸ εἶσθε μαζῆ· τὸ ἕνα
ἀπάνω στ’ ἄλλο θ’ ἀκουμβᾷ· ἀδέλφι στ’ ἀδελφάκι·
ρίζα στὴ ρίζα, στὴ στοργὴ βαθειὰ θεμελιωμένα·
κλαδὶ στὸ πράσινο κλαδί, δενδράκι στὸ δενδράκι...
Δὲν θὰ φοβᾶσθε τὸν Βοριᾶ, σμιγμένα, σὰν φυσήσῃ·
κλαδὶ τὸ φύλλο θὰ γενῇ καὶ τὸ κλαδὶ πλατάνι
καὶ γέρος ὁ πατέρας σας θὰ ἔλθῃ νὰ καθήσῃ
στὴ μυρισμένη σας σκιά, ὀλίγο πρὶν πεθάνῃ...
Ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ στὴ ρίζα, στὰ κλαδιά σας,
στὰ φύλλα καὶ εἰς τ’ ἄνθη σας· σὲ λίγο, δὲν θ’ ἀργήσῃ,
ἐκείνη ποῦ σὲ γέννησε, ἡ μάνα ἡ γλυκιά σας
κι’ ἄλλο λουλοῦδι δροσερὸ ἀκόμη νὰ βλαστήσῃ...
Ποιὸς ξέρει ἂν εἶναι λυγαριά, τριανταφυλλιὰ ἀνθισμένη
καὶ στ’ ἀδελφάκια ἔρχεται ἀπάνω ν’ ἀκουμβήσῃ;
Ἀνίσως κόρη ἔρχεται ἀπ’ τὸ Θεὸ σταλμένη
καὶ χελιδόνα ἄνοιξι κι’ αὐγὴ νὰ κελαδήσῃ;