Μοιράζωντας νυχτώθηκε μιὰ μέρα· κουρασμένος
ὁ γέρος ἦταν· ὁ βοριᾶς φυσοῦσε λυσσασμένος·
πολὺ πεινοῦσε, βιάζουνταν νὰ πᾷ στὸ ρημοκκλῆσι,
μ’ ἕνα κομμάτι ὁλόμαυρο ψωμάκι νὰ δειπνήσῃ,
ὅταν τοῦ ἐφάνη στεναγμὸ πῶς ἄκουσε πνιγμένο,
φωνὴ γλυκιά καὶ θλιβερὴ σὰν κείνου ποῦ πεθαίνει,
κ’ ἔστρεψ’ ὁ γέρος γρήγωρα· μπρὸς σὲ φανὸ ἀναμμένο,
εἶδ’ ἕνα νειὸ κατάχλωμο σὲ μιὰ γωνιά νὰ μένῃ.
Στὴ μέση ἦταν τὰ χρυσᾶ μαλλιά του χωρισμένα
κ’ εἶχε τὰ μάτια τοῦ ἀμνοῦ τὰ παραπονεμένα...
«Πεινῶ, τοῦ εἰπε· δόσε μου λίγο ψωμί, πεθαίνω!»
Δὲν εἶχε ἀκόμη ὁ πτωχὸς τὸ λόγο τελειωμένο,
καὶ τὸ κομμάτι τὸ ψωμὶ ποὖχε γιὰ κεῖνον μείνει,
ὁ Δῆμος ὁλοπρόθυμος στὸ χέρι του τ’ ἀφήνει...
Γλυκὰ τοῦ νειοῦ τὸν κύτταξε τὸ λυπημένο μάτι·
«Καὶ σύ;» τοῦ εἶπε· «Ἔφαγα κ’ εγὼ ἕνα κομμάτι...»
Ἆ, τέτοιο ψέμα καὶ θεὸς μπορεῖ νὰ εἰπῇ ἀκόμα!
Ἐχαμογέλασε τοῦ νειοῦ τὸ πικραμένο στόμα,
κ’ εἶπε· «πριχοῦ σ’ ἀφήσω,
ἤθελα κἄτι, γέροντα, κ’ ἐγὼ νὰ σοῦ χαρίσω·
ξέρω τι θέλεις...» ἔλαμψε μὲ μιᾶς ἡ φορεσιά του
κ’ ἔγινε φῶς ἡ ὄψι του κι’ ἀκτῖνες τὰ μαλλιά του...
«Ἀμήν, ἀμήν, λέγω εἰς σέ· καὶ ὅταν ἀποθάνῃς,
καὶ τότε πάλι θὰ μπορῇς κι’ ἄλλα καλὰ νὰ κάνῃς!»
Εἶπε καὶ ἀναστέναξε καὶ στὸ σκοτάδι ἐχάθη·
ὁ γέρος, κεῖ ποῦ βρέθηκε, γονατιστὸς ἐσταθη,
κι’ ὅπου τὸ πόδι τοῦ πτωχοῦ προτήτερα πατοῦσε,
ἐκεῖ μὲ χείλη τρέμοντα τὸ χῶμα ἐφιλοῦσε,
γιατ’ ἔννοιωσε ὅτι ὁ νειός, ὁ ζήτουλας ἐκεῖνος,
ἦταν ὁ ἅγιος ἀμνός, τοῦ Γαβριὴλ ὁ κρίνος.