Πόσοι, Θεέ μου, ἄνθρωποι θὰ εὐδαιμόνουν, πόσοι
ἄν κτήνη ἤθελον ἀντὶ ἀνθρώπων γεννηθῶσι!
Ὤ, αἶσχος, αἶσχος· εἰς αὐτὸν τὸν κῆπον χθὲς ἀκόμα
ἐλέφας ἔζη πυργωτός, λευκότερος καὶ κρίνου.
Ἀφ’ ἧς στιγμῆς φῶς ἔλαμψεν εἰς τ’ οὐρανοῦ τὸ δῶμα,
οὐδεὶς ὑπῆρξεν εὐτυχὴς πλειότερο ἐκείνου.
Ποτὲ οἱ τοῦ Σιάμ λαοί, οἱ κλίνοντες τὸ γόνυ
ἐμπρὸς ἐλέφαντος λευκοῦ, ὡς πρὸς εἰκόνα θείαν,
ποτὲ καθὼς τῶν Βρεττανῶν οἱ φωτισμένοι γόνοι
τόσην ὑπὲρ ἐλέφαντος δὲν ἔδειξαν λατρείαν!
Ἡ πλάσις πᾶσα δούλη του, θεράπαινά του ἦτο·
τὰ πάντα, εἶχε, τίποτε ποτὲ δὲν ἐστερεῖτο·
μιλαῖδαι καὶ Πατρίκιοι συνημιλλῶντο ποίων
ἐξ’ ὅλων πολυτάλαντος ἡ προσφορὰ νὰ εἶναι·
καὶ ἀνθοδέσμας ἔφερον ἀκομ’ εἰς τὸ θηρίον,
ἀξίας διὰ βασιλεῖς, κρινώδεις δεσποσύναι!
Διατὶ ὄχι; ὄσφρησιν δὲν ἔχουν τὰ θηρία;
Τελειοτέραν μάλισταν... Ὁποί’ ἀναισχυντία
πολιτισμοῦ· πολιτισμός! κ’ αἱ Ἐριννύες ἔτι
τῶν Εὐμενίδων τ’ ὄνομα εἶχον εἰς ἄλλα ἔτη.
Οἴμοι·ἡ ἀνθοδέσμη των ἠδύνατο νὰ δώσῃ
τροφὴν εἰς τόσους, καὶ τιμὴν πεινῶσαν νὰ λυτρώσῃ!