Κάτω ἀπ’ τὸ δέντρο δρόσιζε τ’ ἀγέρι τὸ κορμί τους, καὶ ὁμιλοῦσ’ ὁ γέροντας γιὰ τὸ Θεὸ μαζῆ τους. Ἔλεγε τ’ ὄνομα «Θεὸς» τόσο γλυκὰ ἡ φωνή του, ὡσὰν νὰ ψέλνανε πουλιά· καὶ τὰ παιδι’ ἀντικρύ του, ἀκίνητα τὸν ἄκουγαν μὲ μάτια ἀκτινωμένα· φύτευε πίστο ὁ γέροντας στὰ στήθεια τὰ παρθένα! Εἶχε τὴ ρίζα τῆς ἐλῃᾶς καθέδρα του· βιβλίο, τὸ δάσος καὶ τὸν οὐρανό· ἀκροατὰς παιδάκια· ἦταν ὡραίοα ζωγραφιά, γεμάτη μεγαλεῖο, καὶ τὴν ἐκαθρεφτίζανε κρυστάλλινα ρυάκια! Τι δὲν τοὺς ἔλεγεν ἐκεῖ στὸ δέντρο ἀκουμπισμένος, στοῦ ἥλιου τὸ βασίλεμμα, στὴ δύσι τῆς ἡμέρας· τοὺς ἔλεγε πὼς ὁ Θεὸς ὁ ἀστροστολισμένος, Θεός μας εἶναι δυο φοραὶς γιατ’ εἶναι καὶ πατέρας...