Η ποίηση δε φέρνει ψωμί.
Αγάπησα τ’ άχρηστα.

Την Άνοιξη που χώρεσε στον λαιμό ενός κρίνου.
Τη λέξη αντισταθείτε φεγγάρι ολόγιομο
στην κορυφή του στίχου.
Τη σκάλα που έλυσε το αίνιγμα των τοίχων.
Το πρώτο μου δόντι, δυο τζιτζίλια, ένα ρουλεμάν,
καρδιές που κουδουνίζουν στο παιδικό μου φλιτζάνι.
Το σταματημένο ρολόι του πεθαμένου πατέρα,
τους λεπτοδείχτες του
που αδιάφοροι σημαίνουν εκείνη την ώρα

και

άλλες εικόνες και πράγματα τόσο δικά μου
που έλιωσαν στο αίμα χωρίς ανταλλάγματα
στάζουν και γράφουν,
ζημιές ή κέρδη – ποιος ξέρει; μιλήστε εσείς
που γνωρίζετε να μετράτε
ροπές, διαγράμματα, αποκλίσεις και ρύσεις,
αριθμοί με αριθμούς κι εσείς αριθμός
ως εκεί που αθροίζουνε τον χρήσιμο βίο

κι εμένα
ασύμμετρο αφήστε με
με την Ποίηση
που έριξε στη ζωή μου το περιττό
και δεν αφήνει από το ποτήρι να πιω
τον τρόπο των λωτοφάγων.