Γιατί δὲν ἔχεις, Μοῦσά μου, τὰ εἴκοσί σου χρόνια,
στὰ στήθεια τὴν παλῃὰ φωτιὰ καὶ στὴ φωνὴ ἀηδόνια,
νὰ τραγουδήσω τ’ ὄνομα ποῦ ἔχω στὴν καρδιά μου;
Ἀθάνατη ἀκόμη χθὲς σ’ ἐνόμιζα, θεά μου...
Πλὴν ὁ κακότροπος θεός, ὁ χρόνος, ποῦ σαρόνει
καὶ κάνει τὸ τριαντάφυλλο καὶ τὸ διαμάντι σκόνι,
οὔτε τῆς Μούσης τὰ χρυσᾶ μαλλιὰ λυπεῖτ’ ἀκόμα·
ὅλα τὰ θέλει νἄχουνε σαβάνου μόνο χρῶμα·
κ’ ἐμάρανε τὰ κάλλη σου, ἐπήρε τὴ λαλιά σου,
καὶ ν’ ἀσημόνῃ ἀρχίσε τ’ ἀθάνατα μαλλιά σου...
Ἄχ, γιὰ μιὰ ὥρα, μιὰ στιγμή, σὰν πρῶτα ἔλα πάλι·
ζωντάνεψε τὴ φλόγα σου, τὴ νειότη σου θυμήσου
κι’ ἀγαπημένο βασιλειᾶ τὸ στόμα σου ἂν ψάλῃ·
σὰν τὴν εὐγνωμοσύνη μας ἂς γίνῃ κ’ ἡ φωνή σου!
Ναί· θέλω μὲ τὸν Κάρολο τὸν κάλαμον ν’ ἀφήσῃς·
ἄμμο χρυσὸ στοὺς στίχους μου τοὺς ταπεινοὺς νὰ χύσῃς...
Τὸ δάκρυ πὤχυσε γιὰ μᾶς τὸ ἅγιο νὰ ψάλλῃς,
νὰ πάρῃ λάμψ’ ἡ λύρα σου, διαμάντι νὰ τὸ βάλῃς!