Γελάσαν ὅλα τὰ παιδιά εἰς τὴν ἐρώτησί του
καὶ μόνο δὲν ἐγέλασε ὁ Δάσκαλος μαζῆ του·
ἐχάϊδευε τόν Κίμωνα τὸ πατρικό του μάτι·
γύρισε στἄλλα τὰ παιδιά, τὰ κύτταξ’ ἕνα, ἕνα,
καὶ εἶπε μ’ εὔθυμη φωνὴ εἰς ὅλα σὲ κομμάτι·
- «Παιδιά, τι εἶναι ἡ πατρίς; γιὰ πέστε το κ’ ἐμένα!»
Ξαφνίσθηκαν· ἀνοίγανε κ’ ἐκλείνανε τὸ στόμα,
γιὰ νὰ τοῦ ἀπαντήσουνε, μ’ ἀγῶνα καὶ μ’ ἐλπίδα·
τοῦ κάκου... Πλὴν ἕνα παιδὶ μ’ ἡλιοκαμμένο χρῶμα,
πετάχθη κ’ εἶπε· - «Τὸ βαρύ σπαθί τοῦ Λεωνίδα»
Κ’ εἶπε γελῶντας στὸ παιδὸ ὁ Δάσκαλος - «Μανιάτη!
Ὅλο τὸ ἔθνος τὤκαμες σπαθὶ τοῦ Λεωνίδα...»
Κ’ ἐστράφη σ’ ἕνα χερουβεὶμ μ’ ἀκτινοβόλο μάτι·
- «Πὲς σύ, Ἀθηνῃοτόπουλο, ποιὰ εἶναι ἡ Πατρίδα;»
κ’ ἔδειξ’ ἐκεῖνο σοβαρά, μ’ ἀργὴ χειρονομία,
τὸν Παρθενῶνα· ἔπειτα καὶ τὴν Ἀκαδημία.
Ὁ δάσκαλος ἐκύτταξε τὸ σοβαρό του σχῆμα,
πλὴν ἄλλο, ἔκραξε, παιδί· - «Πατρὶς εἶναι τὸ μνῆμα
π’ ὁ Κωνσταντῖνος κοίτεται. - «Γιατ’ εἶσ’ ἀπὸ τὴν Πόλη
τὸ λὲς αὐτό... Πλὴν ἡ Ἑλλὰς δὲν εἶναι τάφος ὅλη!
Ἔχει βουνά, γῆ, οὐρανὸ καὶ κύματα μεγάλα,
τοῦ Πύρρου αἷμα κι’ ἄγρια λημέρια Μπουκουβάλα.»
- «Τὸ Σοῦλι εἶναι ἡ Ἑλλάς, τὸ Σοῦλι τοῦ Τσαβέλλα!»
Τῆς Κιάφας εἶπ’ ἕνα παιδὶ ζωσμένο φουστανέλλα.
- «Κι’ ὁ Ὅλυμπος εἶνε Τουρκιά; ἡ μάνα τ’ Ἀχιλλέα
καὶ Νικοτσάρα;...» ἔκραξε παιδάκι ἀπὸ τὴ Φθία
καὶ Κρητικὸ ἀπεκρίθηκε ἀητόπουλο· - «Τ’ ἀρχαῖα ἀφῆστε
μεγαλεῖα·