Ἄχ! τρέλλα, τρέλλα `ς τοὺς λαοὺς ἀνίσως ὅλους πέσῃ
καὶ τὴν Γαλλία μοναχὴ μέσ’ στὴ φωτιὰ τὴν δοῦμε,
ὅλος ὁ κόσμος μονομιᾶς ἀνίσως τὴν βασέσῃ,
ἐμεῖς – ἂς εἴμαστε μικροί – κοντά της θὰ βρεθοῦμε·
κοντά της θὰ παλαίψωμε, θὰ πέσωμε κοντά της,
θὰ σμίξωμε τὰ στήθεια μας μαζῆ μὲ τὰ δικά της,
καὶ τὰ ὀλίγα μας σπαθιὰ τὰ χέρια μας θὰ πιάσουν.
Τὸ ξέρω· γέλιο Σατανᾶ πολλὶ θενὰ γελάσουν,
γιὰ τὴ μικρὴ βοήθεια λαοῦ μικροῦ ἀκόμα...
Ἄ, ὅσο θέλει ἂς γελᾷ τὸ βάρβαρό τους στόμα·
θἄλθῃ καιρὸς ποῦ σὰν κ’ ἐμᾶς θὰ κλάψουνε κ’ ἐκεῖνοι
καὶ δάκρυ, δάκρυ πύρινο τὸ γέλιο τους υὰ γίνῃ...
Ναί· ὅμως Γάλλους κ’ Ἕλληνας ἂν τάφος τοὺς καλύψῃ,
ἡ γῆ δὲν θἄχῃ μυρωδιά, δὲν θἄχῃ πλέον χάρι·
ἀπὸ τὸν κόσμο ἡ δροσιὰ κ’ ἡ ὠμορφιὰ θὰ λείψῃ,
ἀπ’ τὸν ἀητὸ τὸ φτέρωμα, ἡ χαίτη ἀπ’ τὸ λειοντάρι.
Ὅλα θὰ λείψουν· ὀρφανὸς ὁ κόσμος θ’ ἀπομείνῃ,
ἂν θὰ σημάνουνε γι’ Αὐταὶς τοῦ χάρου ᾑ καμπάναις,
καὶ κωμῳδία τῆς ζωῆς τὸ δρᾶμα θενὰ γίνῃ,
τὴν ὥρα ποῦ θὰ λείψουνε τοῦ κόσμου ᾑ δύο Μάναις!
Ἀλλ’ ὄχι· ὅσο λάμπουνε στὸν οὐρανὸ τ’ ἀστέρια,
δὲν θενὰ πέσουνε νεκρὰ τ’ ἀθάνατά τους χέρια·
ἔχουν πολλὰ νὰ κάμουνε τὰ δυὸ αὐτὰ σμιγμένα...
Ἀκόμη περισσότερα κι’ ἀπὸ τὰ περασμένα!
Καὶ τότε μόνο Ἕλληνες καὶ Γάλλοι θενὰ λείψουν,
ὅταν πεθάνουν οἱ καιροὶ καὶ ὅλα ξεψυχήσουν!
Μὲ νεκροθάπτη δίκελλα καὶ μπρὸς σὲ στόμα λάκκου,
τοῦ κάκου περιμένουνε οἱ φίλοι τους, τοῦ κάκου
μὲ σπλάχνος νὰ ταὶς θάψουνε... δὲν θάφτεται τ’ ἀγέρι,
δὲν τὸ νικᾷ ποτὲ τὸ φῶς τοῦ μακελειοῦ μαχαῖρι!
Ὤ, θενὰ μπῇ στὴ θέσι του καθ’ ἕνας... δὲν θ’ ἀργήσῃ,
τ’ ἀστέρια νἄβρουν οὐρανὸ καὶ τὰ σκοτάδια μνῆμα·
τὰ μαύρα ὄρνια, ὁ ἀητὸς τῶν Γάλλων θὰ σκορπίσῃ,
κ’ ἕνα θὰ γίνῃ λευθεριᾶς ὁ κόσμος Ἅγιο-Βῆμα!
Ὅταν Γαλλία κ’ ἡ Ἑλλὰς – βοριᾶς κι’ ἀνεμοζάλη -
μέσ’ στ’ οὐρανοῦ τὰ σύννεφα μαζῆ ξαναφανοῦνε,
ὅλοι θὰ τρέξουν οἱ Λαοὶ ὀπίσω τους καὶ πάλι,
κόσμο καινούργιο, Ἀνάστασι, ἄλλη ζωὴ νὰ ἰδοῦνε!