Εκείνο το πρωϊ ξύπνησα με την αίσθηση ότι μες στον ύπνο μου
είχα ανακαλύψει επιτέλους τι σημαίνει ευτυχία - μόνο που δε
θυμόμουν τι ακριβώς
τ’ άλλα θα τα μάθαινα αργότερα μεσ’ απο σκοτεινούς
υπαινιγμούς ή αδιάφορα λόγια και συχνά αναρωτιόμουν: είμαστε τάχα
αθώοι αυτού του εγκλήματος;
Όμως η νύχτα με δρόμους μοναχικούς και τύψεις φτιάχνει
έναν κόσμο ξένο, φανάρια υγρά μέσα στις γάζες των αποστάσεων,
άνθρωποι που υπάρχουν και δεν υπάρχουν όπως όλοι μας, πόσα βιβλία
αδιάβαστα ακόμα, πόσα κλειδιά ριγμένα στο ποτάμι κι οι νεκροί
δεν πέθαναν αλλά τώρα ξέρουν την ώρα και δεν παραουσιάζονται
όποτε να’ ναι.
Ο Ιάκωβος έκανε να με κρατήσει, "χάθηκαν όλα" του λέω,
"μα αυτό είναι το συναρπαστικό" μου λέει - φίλοι παλιοί απ’ τον
καιρό που είχαμε ακόμα την δύναμη να κλαίμε.
Ύστερα μείναμε σιωπηλοί κοιτάζοντας τον καθρέφτη -
υπήρχε εκεί κι ένα τρίτο πρόσωπο για το οποίο δε θα μιλησουμε ποτέ.
Τώρα αν θυμάμαι κάτι απ’ τη ζωή μου είναι δυο τρία ήρεμα
βράδια και λίγη μουσική απ’ το ανεκπλήρωτο - κι αυτά τα γλυκά
λόγια που λέμε στον εαυτό μας όταν μας έχουν όλοι απαρνηθεί...