Προς το παρόν
για οτιδήποτε άλλο, ούτε λόγος.
Εφ’ όσον –έστω– λίγα βήματα πιο πέρα
αν τολμήσεις
ο Αρριανός παραμονεύει ανύποπτος
κι αμέσως το συντακτικό μετά
με τους τεσσάρων –βασικά– ειδών υποθετικούς λόγους
που μάθαμε, αν δεν ξέραμε
ποιες και πόσες πιθανότητες "απόδοσης"
έχουν οι "υποθέσεις" τους.
Του "Πραγματικού" λόγου χάρη
που σ’ έσχατη ανάλυση είν’ άσκοπο να το προϋποθέτεις
γιατί σημειωτέον,
πως όσες υποθέσεις κι αν επισωρεύσεις
η απόδοση είναι το πραγματικό.
"Αν υπάρχουνε βωμοί, υπάρχουν και θεοί"
(Τότε, δηλαδή, γιατί να το υποθέσεις;
Μόνο που `μπαινες συχνά στον πειρασμό να ρωτηθείς:
Υπάρχουν; Πού `ναι τους λοιπόν;
Το αντίθετό του: το "Απραγματοποίητο"
έμενε και μένει απραγματοποίητο
παίζαμε με τις λέξεις και το λέγαμε
κι "αντίθετο προς την πραγματικότητα".
Αλλά όπως και να το `λεγες
ποιο θα `ταν τ’ όφελος να επαναλαμβάνεις;
"Ει μη φως είχομεν..".
Φως είχομεν
και φως όμως δεν είδομεν ποτέ
(εκτός από το "μαύρο"
ξέρετε το μαύρο και μοναχά αυτό).
Η απόδοσή του οριστική δυνητική.
Πιθανόν δυνητική,
μα οριστική; Καθόλου.
Αόριστη απολύτως, τουναντίον:
"όμοιοι τοις τυφλοίς αν ήμεν"
(Στα πιο πολλά οι πιο πολλοί από μας
δεν είμαστε όμοιοι τοις τυφλοίς;
γιατί λοιπόν "αν ήμεν").
Μετά το "Προσδοκώμενο".
Ε, από προσδοκίες, τίποτ’ άλλο.
Εξ άλλου αυτές
είτε με οριστική ενεστώτα στην απόδοση
είτε με μέλλοντα
έχουνε καταντήσει –αν δεν ήταν από πάντα–
μια διαπίστωση
που "επαναλαμβάνεται εις το διηνεκές":
"Ην εγγύς έλθει θάνατος, ουδείς βούλεται θνήσκειν".
(Δηλαδή πεθαίνεις.
Θέλεις ή δε θέλεις – ποιος το θέλει; -
Πεθαίνεις τελικά).
Πρόκειται στην ουσία για το είδος
"της απλής σκέψης του λέγοντος"
που είναι απλή σκέψη του λέγοντος
είτε σπουδαία είτε ασήμαντη
σχήμα λόγου
προϋπόθεση του βρόντου
μ’ ευκτική δυνητική στην απόδοση.
Άντε τώρα, να `βρεις προκοπή
πήγαινε πιο πέρα
κέρδισε λίγο χώρο –αν είναι δυνατό–
μ’ επιχειρήματα ευκτικής δυνητικής.
Προς το παρόν λοιπόν
για οτιδήποτε άλλο
ούτε λόγος πια.
Μαγκώσαμε στο κόμμα της υπόθεσης
του Απραγματοποίητου.
Ούτε στην απόδοσή του καν δεν προχωρήσαμε
που όσο και να `ναι
ανοίγει κάποιες προοπτικές.
Εκεί και μείναμε.
Στο μαύρο –ξέρετε– στο μαύρο,
μονάχα σ’ αυτό.