Η υπόσταση μας χάνεται,
εξαφανιζόμαστε,
δεν πατάμε πλέον στην γη.
Πεθαίνουμε.
Δεν αισθάνομαι τα πόδια μου,
νομίζω πως είμαι χρόνια τώρα νεκρή.
Κι αν όχι;
Δε γνωρίζουμε τι είναι η ζωή.
Κι αν είμαι η μόνη ζωντανή;
Όλοι τότε, γελούν
και επευφημούν την ζωή
πεθαμένοι.
O καρκίνος είναι η κραυγή
που μας υπενθυμίζει
την τιμωρία που επιβλήθηκε από το είδος
για να μην ξεπερνάς ποτέ τον εαυτό σου.
Και τον δικό μου.
Φτύνω αίμα.
Στάζει με φόρα πρώτα από τον κόλπο μου
μετά από το στόμα
και τελειώνοντας από το μέτωπο.
Και πνίγομαι
και θρηνώ
και καταριέμαι
και.
Οι σφήκες,
τις σκοτώνω καθώς με τσιμπούν με αγάπη
ουρλιάζω καθώς γεννιέμαι.
Ευτυχώς που πλέον μπορώ να πετώ!
Ισορροπώ πάνω σε σχοινιά
ενώ εξαγριωμένες φλόγες
μου χαϊδεύουν τις φτέρνες.
Όταν φτάνω στο τέρμα
με περιμένουν δυο χέρια.
Γυρίζω την πλάτη μου στον κόσμο,
το ένα χώνεται στο στόμα μου
-να μην μου ξεφύγει καμιά λέξη-
και το άλλο χώνεται στον κόλπο μου
-να ξυπνήσω με ένα οργασμικό συνειρμό-
το έργο τελειώνοντας να με τελειώσει.