Καθώς νυχτώνει
μην ακούς πια
τις κραυγές μου,
που ξεσκίζουν
σαν πληγωμένα
σκυλιά τον ουράνιο
θόλο της Εδέμ.
Εδώ, κι ο κισσός,
αναρριχάται κατάχαμα
-για να εφεύρει
το ύψος του

στο Πουθενά
στο Τίποτα.

Ήταν κανείς
ποτέ εδώ;
Για μένα;