Ξέρω ότι το ψάρι πλέει στο όνειρο του Θεού,
το ξέρω γιατί γλιστράει στην σιωπή
ως νότα στον υδράργυρο.
Το παιδί φωνάζει μες στον ύπνο του
κι εμείς ξυπνάμε στο μάτι μιας βελόνας.
Ξέρω ότι είμαστε φτιαγμένοι από σκόνη
ενός άγνωστου γαλαξία που γλιστράει σαν ψάρι
και τα λέπια του ακόμα πληγώνουν τον ύπνο.
Το παιδί δεν μιλάει
ακούει μια μανόλια στον κήπο που ανθίζει.
Ξέρω ότι είμαστε από αέρα και σύννεφο
που Λόγος μας έδωσε σχήμα
αλλά είμαι ευάλωτος, αφηρημένο φίδι.
Το παιδί όμως ξέρει, έχει ακόμα μια πίτα στρογγυλή
που μοιάζει με άψητο φεγγάρι και τη θέλει.
Ξέρω ότι δε μοιραζόμαστε τον ίδιο κόσμο,
ωστόσο πρέπει να κατανεύσεις
κι αν κάτι είναι παράταιρο
να το αφήσεις στον κήπο με τις πανσέληνους
που σε κρατάνε ζωντανό.
Το παιδί τηλεφωνεί συνεχώς στο Θεό
και γεμίζει ο χρόνος Κυριακές,
Κολυμπάμε σε ένα καταδεκτικό σύμπαν
ο καθένας μας ένα ιερογλυφικό του χρόνου
που το χαϊδεύει το μάτι του Θεού
με συγκατάβαση.