Ψηλά στον ουρανό, χορεύουν δύο αστέρια,
άγνωστο φως τα κυβερνά μια λάμψη μαγική και αιθέρια.
Γύρω από το χάος το αιώνιο γυρνούν και με θλίψη κάτι ψάχνουν,
δάκρυα σαν κρύσταλλα στα σύμπαντα που χάσκουν.
Κολυμπούν με τις νεφέλες του ουρανού,
πάνω από τις ομίχλες του κόσμου, για αυτό
που χάθηκε ρωτούν τα όντα όλου του κόσμου.
Μα αυτό που η ψυχή τους ποθεί πλέον έχει σβήσει,
το καταράστηκε η λησμονιά,
ο φθόνος και η φρίκη.