Μονοπάτια.
Είμαστε ρόδα κλειστά,
που φυλακίζουν το δάκρυ
της μάνας προσευχής.
Είμαστε βουκαμβίλιες,
που βάφουν τους βολβούς των ματιών
με αποσύνθεση χρωμάτων.
Ψάχνουμε λοξεμένους προορισμούς
μ’ ανθρώπινα καραβάνια
που πέτρωσαν.
Τα βλέμματα σφαλιστά
διαπερνούν τη μέρα.
Τα όνειρα ψαλιδισμένα
μακραίνουν τις ξέρες από το χτες.
Οι οπτασίες, νοτισμένες,
στέκουν βουβές στο παραγώνι.
Πού στάχτη, τέτοιες ώρες, για θαλπωρή!
Η ομίχλη, μαβιά,
βγαίνει γύρα στη ζητιανιά για ένα φιλί.
Μια τελευταία ελπίδα για ξέφωτο.
Ο χειμώνας αδυσώπητος
αποχαιρετά τα λυπημένα καράβια.