Είμαστε μες στο ίδιο το βαγόνι
λες και ξέραμε πως θα είχαμε κουπέ
με θέσεις αδειανές σε ταξίδι που η Ιθάκη
μοιάζει μια σταγόνα μέσα στη βροχή και.

Φεύγουμε, μια βαλίτσα και οι δυο στα χέρια έχουμε
μια ομπρέλα μπαλωμένη μοιραζόμαστε
σε ταμπέλες δίχως νόημα στεκόμαστε,
έχουμε χαθεί.

Να ξεκινήσουμε αργήσαμε
και τόσο χρόνο χαραμίσαμε
από τα λάθη μας μπουχτίσαμε,
λυγίσαμε.

Ποιος μπορεί, να μου θυμίσει πως θα πάμε εκεί
που όλοι ξυπόλυτοι μες στη βροχή χορεύαμε
γνωστοί και άγνωστοι, κάποιος να μου πει.

Ξέραμε πως θα είμαστε οι μόνοι που τολμήσαμε
μα πιο πίσω από τους άλλους πάντα μέναμε
σε αγώνα μες στις λάσπες πάντα τρέχαμε,
πες μου το γιατί.

Σαν πέφταμε στις δικές μας τις παγίδες
δεν μαθαίναμε κάθε νύχτα στη σιωπή.
Τον πόνο κρύβαμε το τιμόνι θα αρπάξω
σε μονόδρομο θα κάνω αναστροφή

Τον κόσμο όλο τον γυρίσαμε
λίγο πιο κάτω ξανασμίξαμε
κι όταν τα δάκρυα κυλίσανε,
σαστίσαμε.

Ποιος μπορεί, να μου θυμίσει πως θα πάμε εκεί
που σαν να ήμασταν στην κόλαση χορεύαμε
γνωστοί και άγνωστοι μα είχαμε γιορτή.

Ποιος μπορεί, να μου θυμίσει πως θα πάμε εκεί
που όλοι ξυπόλυτοι μες στη βροχή χορεύαμε
γνωστοί και άγνωστοι κάποιος να μου πει.