Από κείνη τη μοναχική άνοιξη,
ποιητή, αδερφέ με το χλωμό πρόσωπο,
με σεβασμό και αγάπη σου φέρνω μια κορώνα.
Κοίταξε το λουλούδι του ηλεκτρισμένου κάκτου και το αγκάθι
του αθάνατου, εκκλησιά της άμμου,
δες τα τέσσερα πέταλα του τριφυλλιού της μπόρας
του γαρούφαλλου τον εγκαταλειμμένο ήλιο,
τη σταγόνα του κοπίχουε από νερά και αίμα,
τη χαμένη ακακία κοντά στο κύμα.
Όλα κάτω από την κούπα
τ’ ουρανού που `ναι μακρύς κι αργός σαν το ποτάμι.
Δεν ζει κανείς εκεί. Τα βήματα που άκουσες
είναι τα βήματα της θάλασσας,
τα βήματα των αλόγων της.