Αδελφέ, χωρισμένε από τόσες στεριές και θάλασσες,
από τη σύγχυση και την κατασκοπεία,
συναντιόμαστε στην ώρα την περασμένη πια
της Ισπανίας, στο κύπελλό της από δάφνες, στάχτη,
κι αν σαν τις μέλισσες περνάν τα χρόνια,
με αγώνες και πόνους που κοπάζουν και φουντώνουν,
χρόνο το χρόνο είμαστε εδώ, στην πλώρη
του χρόνου,
του χρόνου που τραγουδάς και που προλέγεις.
Όχι μονάχα η λογική και η πλατιά αγάπη
αλλά και οι κίτρινοι, οι ζωντανοί λαοί
οι Δυτικοί, Ανατολικοί, Νότιοι μαύροι κι άσπροι,
μας ζητάν καθημερινά του τραγουδιού το χρέος.
Κι εσύ λεπτός σαν τα σπαθιά,
γνωρίζεις το καθήκον του μεσημεριού σου,
κι οι απειλές σ’ εσένα δεν περνάνε:
η αμφιβολία δεν τρώει την αγιασμένη σου λαμπρότητα
γιατί είσαι της αυγής ένα αγνό κομμάτι.