Ἐδῶ εἶναι τόπος ἀποξένωσης.

Ὁ χρόνος πρίν καί ὁ χρόνος μετά

σέ φῶς ἀμυδρό: οὔτε το φῶς τῆς μέρας

πού περιβάλλει τη μορφή μέ διαυγή ἀκινησία

μετατρέποντας τη σκιά σέ ἐφήμερη ὀμορφιά

μέ ἀργή περιστροφή πού ὑπαινίσσεται μονιμότητα

οὔτε σκοτάδι πού ἐξαγνίζει τήν ψυχή

ἐξαντλώντας τήν ἡδυπάθεια μέ στέρηση

ἀποκαθαίροντας το συναίσθημα ἀπό το πρόσκαιρο.

Οὔτε πληρότητα οὔτε κενότητα. Μόνο μια ἀναλαμπή

πάνω στά καταπονημένα, βασανισμένα ἀπό τόν χρόνο, πρόσωπα

ἀφηρημένα ἀπό τήν ἀφαίρεση λόγω τῆς ἀφαίρεσης

γεμάτα φαντασιώσεις καί ἀπό νόημα κενά

στομφώδης ἀπάθεια χωρίς συγκέντρωση

ἄνθρωποι καί κουρελόχαρτα, στροβιλισμένα στόν παγωμένο ἄνεμο,

πού φυσάει πρίν καί μετά τόν χρόνο,

ἄνεμος πού μπαινοβγαίνει σέ ἀρρωστημένα πνευμόνια

ὁ χρόνος πρίν καί ὁ χρόνος μετά.