I)
Τ’ απόστημα θα σπάσω
της σοδειάς σας.
Την άδεια σας κουλτούρα
κατουράω.
Σ’ εφετεία στέλνω τους εφέτες
και τις επωμίδες στήνω
στ’ απόσπασμα.

II)
Η επανάσταση κοιμάται στο σαρκίο της
οι επαναστάτες σε χωματερές
τραγουδάνε τη διεθνή.
Τα παιδιά στα χαλίκια
μιας παραλίας αγνώστου
διαβάζουν το μέλλον
κι εγώ λογιστής πολυεθνικής
ζυγίζω στα χαρτιά μου $.


III)
Στον Derek Walcott
H γυναίκα, ο έρωτας, η επανάσταση.
Η Τρίαινα, ο Ποσειδώνας, η θάλασσα.
Να τι βλέπει ο ποιητής
μέσα από σειρηνοκόχυλα άστρα
και τη μήτρα των στίχων :
ήλιους θηλυκούς και αρσενικά φεγγάρια,
λευκούς και μαύρους θεούς
και τη σημαία του Barbados
με την Τρίαινα των ματιών της
πάνω απ’ την αρμύρα
και μέσα από το βυθό της ιστορίας
να χαιρετάει
Caribbean Είμαι Εδώ.

IV)
Η τρέλα μου αναρριχάται
καλπάζει, τραγουδάει στα Ουράλια,
στα Ιμαλάια, στις Άνδεις,
γίνεται παιάνας,
γίνεται ένα με Ινδούς και Ινδιάνους.
Αγαπάει εκατομμύρια γυναίκες και άστρα,
ταξιδεύει με το σμήνος του χρόνου,
γίνεται λουλούδι, μέλισσα, πεταλούδα,
μεθυσμένη απ’ τη γύρη της φύσης,
πίνει κρασί στο πατητήρι του έρωτα,
στην οδό Γολγοθά αναπνέει και εισβάλει
σαν τανκ στο ιερό του Βούδα και προσεύχεται.
Η τρέλα μου είναι Πυρηνικό Εργοστάσιο
στους πρόποδες του Νεπάλ,
στις ακτές του Μπαγκλαντές
στην Αβάνα της Κούβας.
Η τρέλα μου πατάει το σήμερα
Ραπίζει το χτες
Ανασταίνει το αύριο.
Η τρέλα μου κυματίζει σε καταφύγιο
της Αναπούρνα,
μέσα στο ψυχιατρείο των άστρων βασιλεύει,
ανασταίνει τη γήινη θλίψη
αστράτευτη κόρη.