Ἄλλοι ἀντίλαλοι

κατοικοῦν στόν κῆπο. Θά τούς ἀκολουθήσουμε;

Γρήγορα, εἶπε το πουλί, βρεῖτε τους, βρεῖτε τους,

ἐδῶ γύρω. Μέσα ἀπό τήν πρώτη πύλη,

στόν πρῶτο μας κόσμο, θ’ ἀκολουθήσουμε

τῆς τσίχλας τήν ἀπάτη; Στόν πρῶτο μας κόσμο.

Βρίσκονταν ἐκεῖ, ἐπιβλητικοί, ἀόρατοι.

Κινοῦνταν ἀβίαστα, πάνω ἀπό τα νεκρά φύλλα,

στή ζέστη τοῦ φθινοπώρου, μέσα ἀπό τόν παλλόμενο ἄνεμο,

καί το πουλί λάλησε, ἀπαντώντας

στήν ἀνήκουστη μουσική κρυμμένης στούς θάμνους,

καί οἱ ἀθέατες ἀχτίνες τῶν ματιῶν διασταυρώθηκαν, γιατί τα τριαντάφυλλα

εἶχαν τήν ὄψη λουλουδιῶν πού κάποιος τα κοιτάζει.

Βρίσκονταν ἐκεῖ ὡς καλεσμένοι μας, πού τούς δεχόμασταν καί μᾶς δέχονταν.