Θα αγρυπνήσω πάλι.
Τι μπορεί όμως να σώσει το μέσα φέγγος;
Το δειλινό ετοιμάζεται για την στέψη του
με υάκινθους - ή μήπως με ακάνθινο στεφάνι;
Μαζί με τα πουλιά και τις εσπερινές καμπάνες
θα ζήσω την πτώση μου
από την κορυφή του θριάμβου
ως την επίκληση του πόντου για βοήθεια.
Μπροστά στην ορθάνοιχτη θύρα ενός άστρου
θα αντικρίσω τα ερείπια που μου αναλογούν.
Σελήνη, δεν είναι το φως σου που κουρελιάζει,
Εγώ είμαι ή πηγή των δακρύων
το κρεμασμένο σεντόνι της λύπης
στο ανοιχτό παράθυρο της μάνας μου
ένα λιθάρι έτοιμο να πάρει τον κατήφορο
σε μια πλαγιά του χρόνου
και στο πλευρό μου φέρω
τα σημάδια ενός παραδείσιου κήπου
που διακρίνονται μέσα απ’ την ανοιχτή πληγή της λόγχης.
Τίποτε δεν αγγίζει την δική σου μοναξιά.
Απλά φορώντας την χλωμάδα σου
με τόσο φως από τη μια μεριά
και τόσο απέραντο σκοτάδι από την άλλη
άφοβα θα μπορέσω να σκύψω
στον γκρεμό του Ζαλόγγου μου).