Με όσα εκ βαθέων ακούστηκαν
όσες στιγμές προτέρου βίου κι αν ανέσυρα
εκθέτοντας τα σπλάχνα μου
σε αυθαίρετες ερμηνείες
ας μην αναζητηθεί έξω από μένα
η αιτία της χλωμάδας μου.
Φταίει ότι μέσα μου μεγαλώνει νυχτοήμερα
ένα θηρίο σαρκοβόρο.
Ήτανε στην αρχή μια τρίλια
μια τύψη ελάχιστη
ένα τόσο δα ανθάκι πόνου.
Ύστερα ένας κορυδαλλός
έξω από τα λουτρά της Ηλέκτρας
όταν εξυφαίνονταν οι φόνοι
κατόπι μια κραυγή ματωμένη
απέναντι στο πλήθος που λιθοβολεί.
Αργότερα έγινε μια ασήκωτη ονειρόπλακα
κι έπειτα βόγκος του πελάγου.
Όμως τώρα;
Τι γίνεται τώρα, Χριστέ μου;
Σε ποια τράπεζα δημίου
δεν πλάγιασα ακόμη τον αυχένα μου;
Δεν ακούτε τις σήραγγες
που ανοίγουν δρόμο στους ουρανούς μου;
Δεν βλέπετε που κάθε μέρα
σκύβουν ν’ αντλήσουν θλίψη
απ’ το πηγάδι μου τα όνειρα
και κάθε νύχτα λιγοστεύω;