Όλη του η ζωή ήτανε βάρδιες,
περιπολίες Τσιμισκή κι Αριστοτέλους,
Εγνατία και Βενιζέλου.
Οι διαταγές ήταν σαφείς:
να είναι τυπικός, ευγενικός,
να έχει τη στολή σιδερωμένη.

Μα κείνου του άρεσε να κλέβει,
ό,τι μπορεί κανείς να κλέψει
απ’ τους μεγάλους δρόμους.

Μόλις που θα `κλεβε κάτι
για να το κάνει λέξεις και στίχους,
άνοιγαν τα μάτια τους οι γκρίζοι τοίχοι
-περίπολοι που
επεξεργάζονταν τα χέρια του.

Μονάχα που εκείνος τους ξεγέλαγε
γιατί ήταν τέτοιος κλέφτης
που γνώριζε να κλέβει με τα μάτια.

Έκρυβε στις τσέπες του,
στίχους σε χαρτιά μισοτσαλακωμένα.

Ποιος να ψάξει τις τσέπες αστυνομικού;
-ανάμεσα στα ποιήματα
έκρυβε και τα όνειρά του,
άναβαν, εκείνα, μεταξύ τους,
έβαζε τα χέρια και τα ζέσταινε.