1
Εκεί μονάχα ξέρεις
να φυσάς και να βουίζεις,
τις νύχτες στα δέντρα,
στους μοναχικούς ανθρώπους
και στα κόκκινα φανάρια
των άχρωμων δρόμων.

2
Όταν βραδιάζει
ακούω μέσα στον αέρα
να κλαίνε τα χρώματα
στα γκράφιτι του τοίχου.

Τις κλεμμένες ηλιαχτίδες
μου πετούν στα μάτια,
πριν πεθάνουν,
κάθε νύχτα.

3
Είναι κι άλλα μάτια
που ζητούν να τα κοιτάμε,
πίσω από στίχους μας βλέπουν,
μέσα από γραφίδες
το μαύρο δάκρυ τους κυλά.

Όταν ερχόμαστε
κι όταν χανόμαστε
να το θυμόμαστε...
δε μας ξεχνάνε.

4
Τις νύχτες τρυπώνεις
στα χνάρια των μεθυσμένων,
βάφεις με κρασί τους δρόμους
κι από μελτέμι
γίνεσαι ανεμοστρόβιλος.

5
Σπάζεις μικρά κομμάτια
απ’ την καρδιά σου
τ’ αφήνεις στο γυάλινο τραπέζι
κι εκείνα ανασαίνουν,
γίνονται στίχοι
κι υπογράφουν, αχνίζοντας,
τ’ όνομά σου.