Οι λέξεις σου:
Βέργες που σφηνώνονται στο λαιμό,
ποταμοί που πνίγουν,
αίμα που σταλάζει από σπηλαίων πληγές,
ζώα που σφαδάζουν στα χέρια σου.

Στις κρύπτες τους βουβαμένη,
πόνο γεμάτη του χάους,
τ’ αγκάθια τους πατάς ένα-ένα
και στο ρόδο ποθείς ν’ ανεβείς,
μακριά από τις διχάλες,
μακριά απ’ τους τρόμους του σώματός σου,
τη μέρα πάλι ν’ αδράξεις,
μες από τα νερά που ποντίζουν να βγεις.