Το μεγάλο ρολόι στη σκουριασμένη προκυμαία
δείχνει ώρα κακίας ακριβώς!
Λίγο μετά την ώρα βλακείας...
Πως κυλούν έτσι οι ώρες στο κατάστρωμα της αυταπάτης...;
Ξύπνησα αργά μ’ ένα οξύ πόνο να διαπερνά την αντίληψη
πως το μόνο ρόλο που εξυπηρετώ για αυτούς
είναι της αφίσας...
αυτής που καλεί το φιλοθεάμων κοινό
στην αυτοσχέδια παράσταση που στήσανε...
Έτσι για να αισθανθούν λίγο την ζέστη του προβολέα
στραμμένη στην παράνοια τους.
Αυτό-τοποθετούνται με άνεση χιλίων καρδιναλίων
στη σιδηρά παρθένα του νου τους
και με καλούν στη σκηνή του φόνου
να την σφραγίσω... και να χειροκροτήσω την απόγνωση
που τους δένει...
Να αναλάβω την ευθύνη της λύτρωσης τους.
Ποια λογική να συμμετάσχει στο παιχνίδι αυτοκτονίας τους;
Κάθε που βραδιάζει η σκέψη κι ανάβουν τα φώτα της έλλειψης
αρπάζουν τις αιχμηρές σκέψεις του δαίμονα εαυτού τους
τις βαφτίζουν στο όνομα μου και τις καρφώνουν
στον σώμα τους..μετά γεμάτοι πληγές και αίματα
περιφέρονται στο μπαλκόνι της αδιακρισίας και κλαψουρίζουν.
Θέλουν να πονούν και θέλουν κι εγώ να φορώ το μανδύα του πόνου τους.
Με προκαλούν κρεμώντας σκοτωμένους
σαν εκκρεμές στους τοίχους της καρδιάς μου.
Τόσα ανυποψίαστα ψαράκια στο τσιγκέλι των λέξεων υπέρ-πίστεως...
Άνευ λόγου και αιτίας..
Τι να τα κάνω όλα αυτά; Δεν ξέρω;
Προλαβαίνω να τα ξαναρίξω στη θάλασσα;
Μα και αυτά έχουν την ευθύνη τους...
Πότε θα μάθουν επιτέλους να διακρίνουν τα δολώματα;
Ή μήπως κι αυτά τα βολεύει ο ρόλος του θύματος;
Εμένα με γοητεύει η μάσκα του θύτη πάντως..
Είναι σχεδόν αβάσταχτη η ηδονή του φόβου...
Μα... η αλήθεια μου ραπίζει την χαρά..
"Ένα ποντίκι στο αμπάρι του σαράβαλου είσαι..."μου λέει...
"Σε ανέχονται και σε διατηρούν στη ζωή
αλλά κακό δεν είσαι ικανό να κάνεις.
Μόνο τρύπες ανοίγεις στα ψέματα για να μπάζουν νερά
και να επιπλέει η αλήθεια. Αυτή που δεν αρέσει
και δεν προσελκύει κοινό στις παραστάσεις.
Οπότε άχρηστο ποντίκι...
Βλέπεις δε σε κάνουν τα μάτια των άλλων αυτό που είσαι τελικά.
Τι κι αν σε χρήζουν υπέρτατο μονομάχο
αφού το στομάχι σου ψοφίμια δε σηκώνει.
Άδικα χασκογελάς... άδικος ο κόπος τους...
Άδικος και ο πόνος των θυμάτων...
Μα τι τα θες... οι νεκροί δεν ανασταίνονται φέτος
ός α σ’ αγαπώ κι αν κλάψεις.
Και η συγγνώμη θυμίαμα... εις μνήμην... των θανόντων".
Κι αν δεν ήμουν ο άνεμος ήμουν το κύμα...
που σπρώχθηκε από αυτόν για να πνιγούν
τα καράβια της αγάπης...
Εις το όνομα των εντυπώσεων...
Ας κολυμπήσουμε παράλληλα τώρα στη σιωπή.
Ο καθείς πιασμένος στην σανίδα του ή τα μαλλιά του
μέχρι ο δείχτης του ρολογιού να γυρίσει στην επόμενη ώρα..
Ώρα λογικής.