Κάτω απ’ το κρεβάτι μου είν’ ένας βάλτος
που δεν ξεραίνεται ποτέ.
Δεν τον φτάνει η βροχή.
Ούτε έχει διαρροή κανένας σωλήνας.
Ούτε του τοίχου η υγρασία φτάνει ως εκεί.
Όμως δεν ξεραίνεται ποτέ ο βάλτος αυτός.
Τα έντομα και τα ερπετά των γειτόνων μαζεύονται γύρω του.
Η βλάστηση αγριεύει κάτω απ’ το κρεβάτι μου
κι αρχίζω να φοβάμαι
πως ίσως είμαι εγώ ο υπαίτιος
πως ίσως είναι η ψυχή μου που κάθε νύχτα στάζει

και σιγά σιγά στερεύει.