Γυναίκες με πέτρινες λεκάνες σφηνωμένες
στα γόνατα, κι άντρες με ξέβαθα καπέλα. Οι
τσέπες τους βαριές απ’ τα κουταλοπίρουνα, κι
όλοι ορμάνε κάτω απ’ το τραπέζι, γιατί μπαίνουν
οι τυμβωρύχοι με σακούλια και διπλωμένα
μπατζάκια, σαν ποδηλάτες.

Πουλχερίες λούζονται στο ποτάμι, αλλά
πάντως δεν είναι νεράιδες. Το παλληκάρι
παραμονεύει στα χόρτα, τους τάζει κρεμαστά
σκουλαρίκια.

Φωτιές. Το πανηγύρι με κούνιες και παράγκες
αίματα. Στους γιούκους έχουνε προικιά, ευλογημένους
τόπους, σαράφικα, λιβάνια, μοσχοκάρυδα,
και σπίτια τρίπατα. Κι όλες οι προπολεμικές
εφημερίδες τους γράφανε με τ’ όνομά τους,
τη μέρα που βούτηξε ένας με γυάλινο
μάτι και το φιτίλι στα δόντια.

Παλιά, τα τρία ψαράκια στη στέρνα τα
λέγανε Πετράκη, Γιαννάκη και Νίκο.