Ο ουρανός στηρίζεται σε μένα, σε μένα τον μόνο

Όρθιο ανάμεσα σ’ όλα τα οριζόντια.

Το γρασίδι κοπανάει το κεφάλι του σαστισμένα.

Είναι πολύ ευπαθές

Για μια ζωή με τέτοια συντροφιά~

Το σκοτάδι το τρομοκρατεί.

Τώρα, σε κοιλάδες στενές

Και μαύρες σαν πορτοφόλια, τα φώτα των σπιτιών

Λάμπουν σα δεκάρες.