Οι ορίζοντες με περικυκλώνουν σαν δεμάτια,

Γερμένα κι ανόμοια, και πάντα ασταθή.

Αν τ’ αγγίξει ένα σπίρτο, ίσως με ζεστάνουν,

Και οι ακριβείς γραμμές τους καψαλίσουν τον αέρα

Ώσπου να βαφτεί πορτοκαλής

Προτού τα βάθη που κεντρίζουν εξατμισθούν,

Επιβαρύνοντας τον χλωμό ουρανό μ’ ένα πιο συμπαγές χρώμα..

Μα το μόνο που κάνουν είναι να διαλύονται ολοένα

Σαν σειρά από υποσχέσεις , καθώς βαδίζω προς τα μπρος.