Περάσαν μέρες μα δε βρήκα ούτε λέξη
που να χωράει της ψυχής μου τα πελάγη,
για των κατάστικτων πλανών μου την αρπάγη
δε βρήκα λέξη που το κρίμα της ν’ αντέξει.
Τούτες οι μπόρες, που λιμνάζουν πάντα εντός μου,
έχουν μια θλίψη και μιαν ύπουλην ανία
που λες κι ο θάνατος κοιτάζει μ’ ειρωνεία
κάθε γωνιά και κάθε υπόγειο του κόσμου.
Γλιστρούν αρίφνητες οι ώρες δίχως λήθη
κι άρρηκτα μοιάζουν τα δεσμά των λογισμών μου,
θ’ αναστηθώ και θα σταθώ ενώπιόν μου
γιομάτος εκδορές και στίγματα στα στήθη.
πόσο κουράστηκα στη λίστα των απόρων
να πλέω κόντρα στην ορμή και τη ροή μου
και σαν ενέχυρο ν’ αφήνω τη ζωή μου
στο Βαραβάν και τη συμπόνια των πραιτόρων...