Κι απόψε αναμνήσεις ήπια
και ζαλίστηκα
στο ίδιο το παλιό το ταβερνάκι.
Εικόνες είχα συντροφιά
της νιότης μας της τρυφερής,
κι η νοσταλγία ζωντανή σε έφερε κοντά μου.
Σαν τότε σε αγκάλιασα
και στοργικά σε χάιδεψα
στα μαύρα τα μαλλιά σου τα γυαλιστερά.
Όταν μου χαμογέλασες,
μονάχοι στον πλανήτη είχαμε μείνει.
Εσύ, εγώ και οι καρδιές μας οι αγνές,
να φτερουγίζουν μες τα σύννεφα απαλά.
"Σε αγαπούσα ". Φώναξα.
"Από τότε που γεννήθηκες
κι ακόμα πριν. Έλα κοντά",
μα εσύ δε μ’ άκουσες.
Σαν άλλη Ευρυδίκη εξαφανίστηκες,
χτυπώντας τις φτερούγες σου αργά.