Μας απασχόλησαν πολύ
οι διαθέσεις του καιρού
σ’ αυτήν την ξένη πόλη.

"Μινέρβα", "Αχίλλειο", "Άναυρος"
νυχτερινά δρομολόγια
που χάσανε την πρώτη αίγλη τους
και μείναν επώδυνες επαναλήψεις
να ματώνουν τη μνήμη.

Χωρίς ενδιαφέρον οι ειδήσεις,
καθώς μας βρίσκουν σ’ έκσταση,
ν’ ατενίζουμε τις βραδινές καντρίλιες των γλάρων.
Θανάσιμα, χωρίς ενδιαφέρον.

Τουλάχιστον ας μέναμε πιστοί!

Όμως,
από καιρό δώσαμε λόγο πως θα φεύγαμε.
Άλλωστε,
γι’ αυτόν το λόγο ναυλώσαμε κείνη τη σκούνα.

Τι τα θες;
Τούτη την ξένη πόλη
με τα εστιατόρια, τα ζαχαροπλαστεία της,
τα καφενεία,
της δώσαμε ό,τι κι αν είχαμε.
Αναπόδραστα αδειανοί
δεν έχουμε λόγο πια
να κωλυσιεργούμε την αναχώρηση.

Ερήμωσαν τα σπίτια των φίλων
καθώς μας άφησαν
-έφηβοι-
ακολουθώντας τα χνάρια
μιας δύσκολης μέρας
ως εκεί
που πέτρωσαν οι μνήμες του καλοκαιριού
Ενώ μερικοί
δρασκέλισαν τα συρματοπλέγματα
και χάθηκαν μέσα στη νύχτα.

Κι όμως
σ’ αυτή την ξένη πόλη,
όσοι απέμειναν
παίζουν το χρόνο τους στο τάβλι
και ξεχνούν
καμώνονται τους αδαείς, πίνοντας τον καφέ τους
και σχολιάζουν
-δίχως τύψεις-
το άδειο της ζωής τους.

Κι εμείς
φιλοξενούμενοι χωρίς κατάλυμα
δεν ξέρουμε αν πρέπει πια να μείνουμε
ή
να μπαρκάρουμε
αφήνοντάς τους στο θανάσιμο αυτό παιχνίδι τους

Μόνον την ώρα
κοιτάζουμε την ώρα στο μεγάλο εκκρεμές
και βεβαιώνουμε πως πέρασε
πως πια,
θα μείνουμε στην ξένη πόλη αυτή,
για πάντα.