Λένε που ο Αισχύλος ήταν πάντα του υγρός
τόσο που οι λέξεις φύτρωναν
από μέσα του κι ήταν κλεισμένος στη γη του
με παχιά ζέστη σιτηρών μέσα του
που όπου άγγιζε ήταν σύλληψη.

Το απόγευμα των μύρων έπεφτε στα οργωμένα
και μυρίζονταν μ’ άλλα ζωντανά
να βρει από ποιες ζυμώσεις έρχονται οι μυρουδιές.

Οι κήποι είναι για αδύναμες οσφρήσεις έλεγε
κι έβγαινε με χωματόδερμα κλεισμένος στη γη του
και με παχιά ζέστη σιτηρών μέσα του.

Αλλάζω το δωμάτιο με τον πρώτο στάβλο
να βαφτίσω τις μυρουδιές τα όργανα
και τις πράξεις τους.

Και μάζευαν γύρω του τα παιδιά κομμάτια από αγρούς
που έπεφταν από μέσα του με φυσική αποδέσμευση
και καινούργιους γενέθλιους ήχους.

Αφήστε το νέο μελίσσι
να κατοικήσει μέσα σας τον άκουαν.

Κάποτε ακούμπησε την ασπίδα του
στα ριζώματα της μέρας κι ΕΓΡΑΦΕ
καλοτυχίζοντας τις χελώνες κι άλλα ποταμοπούλια
που χώνευαν τα αυγά τους σε εδαφοσχισμές
για να καρπίσουν σε παχιά ζέστη.

Είναι τα φυτοπούλια που εμπιστεύομαι έλεγε
και πίσω από την όρθια ασπίδα του
που έπιανε τα ριζώματα της μέρας
κι έκλεινε τον ορίζοντα με φως που ΕΓΡΑΦΕ
περίμενε η νύχτα
να
τελειώσει
τη
γραφή
του
και ν’ αποσύρει την ασπίδα του με τον ορίζοντα
για να `ρθει γύρω του το βράδυ σαν περικάρπιο