Της ηδονής, της ηδονής, της ηδονής!
Λίγο χαλάρωσε τις πυρετώδικες τροχιές, χαριτωμένη.
Όμοια στην υπεροχή της τέρψης κάποτε, βλέπεις, η ερωμένη
Πρέπει την ήρεμη εγκατάλειψη να `χει της αδελφής.

Έσο περιπαθής, δώσε το υπνωτικό σου χάδι,
Ολόιδιες τις ανάσες και το βλέμμα σου το λαγγερό.
Εμπρός, η φθονερή αγκαλιά και με τον έμμονο σπασμό
Δεν είναι άξια για ένα καλό φιλί, έστω απάτη!

Αλλά μες τη χρυσή καρδιά σου, καθώς μου λες, παιδί μου,
Η άγρια παραφορά βούκινο πάει να γίνει!
Άσ’ τηνα να σαλπίζει με την άνεση της, η ποταπή!

Βάλε το μέτωπο στο μέτωπό μου και μες στο χέρι μου το χέρι,
Κάνε όρκους απ’ αυτούς που το αύριο διαψεύδει,
Κι ας θρηνούμ’ ως τη μέρα, παράφορη μικρή!