Τα χέρια τ’ ακριβά, δικά μου που έγιναν,

ωραία ωραία, μικρά μικρά,

κι ύστερ’ απ’ όλα τα θανάσιμα γλιστρήματα

κι απ’ όλα αυτά τ’ ανίερα κοσμικά.


Ύστερ’ από τ’ αραξοβόλια και τις αμμουδιές

κι από τους τόπους κι από τα λημέρια,

ρηγικά χέρια πιο πολύ κι απ’ των παραμυθιών,

μου ανοίγουν τα όνειρα τ’ αγαπημένα χέρια.


Ονειρευτά χέρια απλωμένα απάνου απ’ την ψυχή μου,

τάχα το ξέρω εγώ τι θα `χετε καταδεχτεί

να ειπείτε της ψυχής μου που μαράζωσε

μέσα σ’ αυτού του κόσμου την κακούργα βοή;


Τάχα είναι ψέμα το όραμα σεμνό που το ανοίγω,

συμπάθειας όραμα πνευματικής,

μιας επιστήθιας, μιας απέραντης αγάπης,

στοργής που όλα μου απάνου της τα παίρνει μητρικής;


Αγαπημένα μου όνειρα, χεράκια μου αγιασμένα

πόνε πανώριε, ποθητέ δαρμέ μου εσύ,

τα χέρια αυτά, τα χέρια αυτά, σεπτά μου χέρια,

κάματε τη χειρονομία που συγχωρεί.