Ότι πάμε πίσω στη ζωή μια μέρα, την επόμενη,
Κάποιον άλλο αιώνα, όπου ήμασταν ζωντανοί,

Όταν η μουσική εξηγούσε τον εαυτό της σε μας, συχνά
Ατελής, και τίποτα δεν ήταν πιο αόριστο

Απ’ την κοινοτοπία του ποιον ν’ αγαπήσουμε και να χάσουμε
Στη σειρά, τα φαντάσματα των ζωντανών στο ασπόνδυλο χιόνι,

Ή και τώρα ακόμη, το καλοκαίρι, την ημέρα, μες στη νύχτα,
Όταν κάτι λησμονημένο, ξέχειλο, στρέφεται

Πίσω σ’ εμάς με ειδωλολατρική ησυχία, έτσι που βλέπουμε
Ποιοί στις εκμηδενισμένες λεπτομέρειες είμαστε πραγματικά

Σε ένα γραφείο που το φτιάξαμε μόνοι μας, αντικαθιστώντας
Κάποιου άλλου την ισόβια ποινή, κηλίδες που ξεραίνονται

Σε μια μεταξωτή γραβάτα μην έχοντας κανένα νόημα πέρα απ’ του σήμερα,
Όταν ο μοναχικός την αϋπνία του αναπαύει.