Ξαφνικά μία μαχαιριά, το ποτάμι πίσω γυρνά,
μια κραυγή που `καψε το χθες, μου ανοίγει νέες πληγές,
αχ, κι εγώ μια βροχή σκορπισμένη στη γη,
μια ατέλειωτη νύχτα δίχως ανατολή.

Κι εσύ για μια καινούργια αρχή μιλάς
λες κι όλα ήταν μία φάρσα,
εσύ ξεχνάς πώς έχω φτάσει εδώ,
ξεχνάς, από συνήθεια ζω,
τώρα πια και να θέλω δεν έχω,
τώρα πια δε θέλω ν’ αγαπώ.

Τελικά, φτάνει μια στιγμή που δεν έχει επιστροφή,
τώρα πια τι μπορείς να πεις στις αγρύπνιες μίας σιωπής,
μη ζητάς να ξεχάσω, αχ, μη ζητάς να αφεθώ,
τί συγγνώμη να δώσω όταν σ’ είχα Θεό.

Κι εσύ για μια καινούργια αρχή μιλάς
λες κι όλα ήταν μία φάρσα,
εσύ ξεχνάς πώς έχω φτάσει εδώ,
ξεχνάς, από συνήθεια ζω,
τώρα πια και να θέλω δεν έχω,
τώρα πια δε θέλω ν’ αγαπώ.

Κι εσύ για μια καινούργια αρχή μιλάς
λες κι όλα ήταν μία φάρσα,
εσύ ξεχνάς το ότι έχω φτάσει εδώ,
ξεχνάς, από συνήθεια ζω,
τώρα πια και να θέλω δεν έχω,
τώρα πια έπαψα ν’ αγαπώ.