Θὰ μιλήσω γι’ αὐτοὺς

πού δὲν ἐγνώρισαν ποτὲ τὸν ἔρωτα,

γιὰ ὅλους ὅσους πλάγιαζαν

τὸ βράδυ μ’ ἕναν ἴσκιο,

πού ἕνα φιλὶ

δὲ δρόσισε τὸν ὕπνο τους,

δὲν ἔσταξε στὸ στῆθος τους

κανένας λόγος,

μόνο μιὰ γεύση ἐρημιᾶς,

στὰ χείλη τους.

Γι’ αὐτοὺς θὰ πῶ,

πού ἔζησαν σὰν τὶς φρυγμένες στέρνες,

ὁλάκερη ζωή.