Περπατώ την πόλη που με υιοθέτησε.
Περπατώ τους δρόμους που ερωτεύτηκα
Αριστοτέλους και Ερμού
τα σοκάκια που με τρόμαξαν
τα δρομάκια που με πόνεσαν
Τσιμισκή να περπατάς
και μάλιστα από αριστερά
είναι η αριστοκρατική πλευρά.
Πώς αριστερά
προς Βαρδάρη ή προς ΧΑΝΘ;
Τι σημασία έχει
ίδια τα πεζοδρόμια παντού.
Πλάκες γκριζωπές τετράγωνες μεγάλες
μικρές πατημασιές περαστικών
αργόσχολων και βιαστικών.

Περιπλανιέμαι στην πόλη που με μέθυσε.

Ορειβατώ σε λόφους σκουπιδιών
μπουκάλια πλαστικά χορτασμένων αποφάγια
χαρτιά εφημερίδες όχι για τα νέα
για τις δωροεπιταγές, βρε αδερφέ.
Συναπαντώ λιπόσαρκους εξαρτημένους
κάλπικους ανάπηρους επαίτες
τύπους ψωνισμένους
κάποιους που ψωνίζουν
άλλους που ψωνίζονται.

Τα θέατρα στα υπόγεια μετράνε θέσεις αδειανές.
Οι ταβέρνες στα ισόγεια κατέλαβαν τα πεζοδρόμια.

Με ομίχλη ή μ’ αιθαλομίχλη
όπου και να περπατήσω, η πόλη μού μιλά.