Τίποτα κι απόψε θέλω να σε δω,
μη ρωτάς πώς έφτασαν όλα ως εδώ.
Μου λες ξανά δεν ήμουν έτσι από μικρός
μα τώρα να, σου φαίνομαι προσωρινός, κάτι σαν τρελός.

Μα πώς να αρχίσω να εξηγώ
μες στο κορμί μου το αίμα γίνεται νερό, γι’ αυτό πονώ.
Τα χρόνια που περάσανε με βρήκανε σκυφτό
σε ένα άδειο μυστικό φωταγωγό.

Μου λες ξανά σιχαίνεσαι τις μέρες που
στο αύριο σε οδηγούν χωρίς του νου το άδικο.

Μα πώς να αρχίσω να εξηγώ
μες στο κορμί μου το αίμα γίνεται νερό, γι’ αυτό πονώ.
Τα χρόνια που περάσανε με βρήκανε σκυφτό
σε ένα άδειο μυστικό φωταγωγό.

Μα πώς να αρχίσω να εξηγώ
πως δε γεννήθηκα στο κόσμο για να δω το τέλος του.
Σαν άγριο κύμα ας χαθώ καλύτερα,
έτσι κι αλλιώς δειλιάζω σαν σκεφτώ το αύριο.