Ο κόσμος άδειασε φυσάει δίχως ήχο
ένα δε θέλω σου σε πήρε από δω.
Στα εισερχόμενα του νου, σ’ απέναντί μου τοίχο
απορημένα με κοιτούν παλιά σου σ’ αγαπώ.

Τι ήθελες και δεν είχες κι έφυγες σα χαρταετός
ποιος είπε όσα είπες άραγε ποιος εαυτός.
Τα ύψη που θ’ αγγίξεις θα καίνε σαν τη φωτιά
στη γη θα καταλήξεις με μια καμένη καρδιά.

Κάποιος απ’ τους δύο τελικά θα ‘λεγε αντίο
κάποιος είχε δώρο τα φιλιά, κάποιος για φορτίο,
Τα ‘βλεπες για λίγα τα πολλά κι όσο τ’ αναλύω
θα ‘φτανε το τέλος κάποιος απ’ τους δύο θα ‘λεγε αντίο.

Τι ήθελες και δεν είχες
κι έφυγες σα χαρταετός.

Ο κόσμος άδειασε αφού δικό μου σώμα
στα ακραία ύψη σου αλόγιστα πετάς.
Τ’ αστέρια που πολύ τα πας, φτιαγμένα από χώμα
εσύ δεν βλέπεις τελικά εκείνα που κοιτάς.

Τι ήθελες και δεν είχες κι έφυγες σα χαρταετός
ποιος είπε όσα είπες άραγε ποιος εαυτός.
Τα ύψη που θ’ αγγίξεις θα καίνε σαν τη φωτιά
στη γη θα καταλήξεις με μια καμένη καρδιά.

Κάποιος απ’ τους δύο τελικά θα ‘λεγε αντίο
κάποιος είχε δώρο τα φιλιά, κάποιος για φορτίο,
Τα ‘βλεπες για λίγα τα πολλά κι όσο τ’ αναλύω
θα ‘φτανε το τέλος κάποιος απ’ τους δύο θα ‘λεγε αντίο.

Τι ήθελες και δεν είχες
κι έφυγες σα χαρταετός.